Η ιστορία είναι πραγματική και έλαβε χώρα σε μία μικρή πόλη, που ο γεωγραφικός, αλλά και ο αυτοδιοικητικός χάρτης της Ελλάδος την φέρει ως την πόλη των Περιστεριών.
Πετυχημένος με τον τρόπο του και μοναδικός στο είδος του επιχειρηματίας της πόλης, δέχεται πρόταση, από κεφαλαιούχο που δεν έχει τρόπο να επενδύσει τα χρήματά του, να επεκτείνει την δραστηριότητά του σε νέο χώρο, για τον οποίο έχει πληροφορίες ότι πρόκειται να δοθεί προς εκμετάλλευση. Ο ίδιος δεν έχει τις κατάλληλες γνωριμίες και γι' αυτό απευθύνθηκε στον παλιό και πετυχημένο.
Στην όλη, όμως, υπόθεση υπάρχει ένα μικρό προβληματάκι. Όλα πρέπει να γίνουν γρήγορα και κυρίως χέρι με χέρι, όπως λένε και οι έξυπνοι επενδυτές, δηλαδή να ανακοινωθεί το ντηλ, -η συμφωνία-, αφού όλα έχουν πρώτα τακτοποιηθεί.
Με τον τρόπο αυτό και ο κεφαλαιούχος θα επενδύσει το χρήμα του και ο ήδη «πετυχημένος» επαγγελματίας θα αυξήσει το “πενιχρό” εισόδημά του, που έχει υπολογισθεί ότι θα είναι αρκετά ικανοποιητικό.
Ο τελευταίος έχει πολύ καλές, προσωπικές αλλά και επαγγελματικές σχέσεις με τον εκκλησιαστικό παράγοντα, αυτός με το Δήμο και το γενικό Κουβέρνο, άρα η “γραμμή” ανοικτή προκειμένου να επιτευχθεί η σιωπηλή συμφωνία για την “νέα επένδυση”.
Ζήτησε “βοήθεια” από από τον μέγα “μάγιστρο”, τον επονομαζόμενο και ιερέα των τραπεζικών βιβλιαρίων (42 σε τρεις τράπεζες έχει ο ευσεβής αθεόφοβος), ο οποίος τον παρέπεμψε σε πολύ γνωστό και πολυδιαφημισμένο “Κοινωνιστή”. Ο τελευταίος, λόγω χαρακτήρα, αλλά και συναισθηματικού κόσμου, δέχθηκε ασμένως και με μεγάλη ευχαρίστηση να συνδράμει στην προσπάθεια του επιχειρηματία, αφού πέραν των άλλων είχε και την ευγενή σύσταση του “ιερέα και μέγα μάγιστρου”.
Έθεσε, όμως, αν και με μεγάλη συστολή ένα απαράβατο όρο. Θα έπρεπε απαραίτητα να υπάρξει το επονομαζόμενο και στα εκκλησιαστικά “λαδάκι”. Κι αυτό γιατί ήταν απαραίτητο για τις κινήσεις που ο ίδιος θα πραγματοποιούσε για την επιτυχή έκβαση του επιχειρηματικού εγχειρήματος, αν και δεν έδωσε διευκρινήσεις για το πώς αυτό θα χρησιμοποιηθεί.
Παρότι, ο ενδιαφερόμενος επιχειρηματίας προσφέρθηκε να φέρει «λαδάκι» Μεσσηνίας πρώτης ποιότητας, ο Κοινωνιστής επέμεινε ότι ή επιλογή της ποιότητας του ήταν δική του αρμοδιότητα και ότι σε κάθε περίπτωση το «λαδάκι» θα έπρεπε να καταβληθεί σε χρήμα, προσδιόρισε μάλιστα την αξία του στα 3.500 ευρώ…
Ανάγκα και οι θεοί πείθονται, κι έτσι στην ιστορία μας ο ενδιαφερόμενος για την επιτυχή έκβαση του σχεδίου επιχειρηματίας κατέβαλε στον Κοινωνιστή το ευτελές ποσό των 3.500 ευρώ, χωρίς βέβαια να απαιτήσει «απόδειξη», αφού όπως ήταν γνωστό στην μικρή πόλη, η προσφορά του τελευταίου ήταν πάντα αφιλοκερδής και ουδέποτε έκοβε παραστατικά για το «λαδάκι» που λαμβάνει για την προσφορά του, χώρια που σεβόμενος την επιθυμία των δωρητών ουδέποτε είχε μέχρι τότε κοινοποιήσει και δημοσιοποιήσει την ταυτότητα των τελευταίων.
Η ιστορία, όμως, είχε και συνέχεια. Όπως φάνηκε από το αρχικό αποτέλεσμα, ο Κοινωνιστής είχε θετική επίδραση στο επενδυτικό εγχείρημα και ο πετυχημένος επιχειρηματίας κλίθηκε από τον δημόσιο φορέα που είχε τα ντεσού της υπόθεσης (οικόπεδο) και υπέγραψε μία πολύ συμφέρουσα συμφωνία γι’ αυτόν.
Θεωρώντας, μάλιστα ότι τίποτα πλέον δεν θα έμπαινε εμπόδιο ανέθεσε σε εξειδικευμένο τεχνικό την προκαταρτική μελέτη για την νέα και πολύ πρωτότυπη επένδυσή του και ταυτόχρονα άρχισε το «προμόσιον» στους ενδιαφερόμενους χρήστες – πελάτες των υπηρεσιών που θα προσέφερε αυτή η νέα εγκατάσταση των δραστηριοτήτων του.
Όπως λένε, όμως, και τα ευαγγελικά του εκκλησιαστικού παράγοντα, «κανένα προ του τέλους μη μακάριζε», έτσι και στην συγκεκριμένη περίπτωση, μία μικρή λεπτομέρεια τελικά ανέτρεψε την ροή των πραγμάτων. Το θέμα «έσκασε» στην δημοσιότητα πριν η προβλεπόμενη εγκατάσταση λάβει την τελική μορφή της στον παραχωρημένο χώρο (ήταν ακόμη στα σχέδια), με αποτέλεσμα να υπάρξει κοινωνική αντίδραση αφού άλλα πρόβλεπαν οι γραφές του «Κουβέρνου».
Δυστυχώς για τους ενδιαφερόμενους, τα πράγματα, μετά από αυτό, δεν πήγαν καλά και το επενδυτικό σχέδιο πάγωσε, αν και οι γνωρίζοντες μιλούν για ακύρωση και όχι μόνο…
Σε όλα τα παραμύθια δεν υπάρχει πάντα καλό τέλος, έτσι και σ’ αυτό που προσπάθησαν πολλοί και με την συνδρομή του Κοινωνιστή, η κατάληξη δεν είχε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Τι ποιο φυσικό λοιπόν ο ενδιαφερόμενος επιχειρηματίας να ζητήσει από τον Κοινωνιστή να επιτρέψει την αξία σε νόμισμα που ζήτησε για το «λαδάκι».
Ο τελευταίος, όμως, διαμήνυσε ότι το «λαδάκι» είχε χρησιμοποιηθεί και ότι σε κάθε περίπτωση σε τέτοιες υποθέσεις που απαιτούν «ευσέβεια» και «σεβασμό» είναι απρεπές να ζητάτε η επιστροφή του. Πληροφορίες από το περιβάλλον του «ιερέα μέγα μάγιστρου» αναφέρουν ότι αυτός αισθάνθηκε έκπληξη τόσο για το μέγεθος της ποσότητας του «λαδιού» που χρησιμοποιήθηκε, όσο και δυσφορία γιατί είχε ελλιπή ενημέρωση για όλες τις ενέργειες και δράσεις του Κοινωνιστή, αν και οι πληροφορίες αυτές δεν κατέστη δυνατό να επιβεβαιωθούν από δεύτερη ανεξάρτητη πηγή.
Τέλος, τόσο ο ενδιαφερόμενος επενδυτής, όσο και ο «πετυχημένος» στο είδος του τοπικός επιχειρηματίας, ακόμη «το φυσάνε και δεν κρυώνει», κατά την λαϊκή έκφραση, αν και αναζητούν τρόπους για την επιστροφή της αξίας που κατέβαλαν στον Κοινωνιστή για την «προμήθεια και χρήση του λαδιού». Αν θα τα καταφέρουν ο καιρός θα δείξει.
Σε ότι αφορά, δε, τον Κοινωνιστή, αυτός δεν πτοήθηκε από την εξέλιξη των πραγμάτων, αφού δεν χρειάσθηκε να αντλήσει «λαδάκι» από την προσωπική του δεξαμενή, αντίθετα μάλιστα βελτίωσε το δίκτυο που έχει στήσει για τέτοιες υποθέσεις κοινωνικής προσφοράς… με το αζημίωτο πάντα…
Εξάλλου γιατί άλλωστε κουράσθηκε να ενδυθεί τον ρόλο του Κοινωνιστή…
……………………
Υ.Γ.1: Η Αλήθεια: Όλα τα ποιο πάνω δεν ταυτίζονται με συγκεκριμένα πρόσωπα και πράγματα και πρόκειται για δοκίμιο φαντασίας του συντάκτη. Αν, όμως, η σκέψη του αναγνώστη πάει σε συγκεκριμένα πρόσωπα και πράγματα, αυτό οφείλεται στη γνώση που ο ίδιος έχει… Σε κάθε περίπτωση έχουμε πλέον νέα τάξη πραγμάτων στα πολιτικά δρώμενα της χώρας με πρώτο σύνθημα της «πάταξη της διαπλοκής και διαφθοράς».
Υ.Γ.2: Κοινωνιστής: Πρόσωπο με μεγάλες φιλοδοξίες, «αδιάφθορος» και «μη διαπλεκόμενος». Θυσιάζεται για το καλό όλων και δει των δεινοπαθούντων και όσων αντιμετωπίζουν πρόβλημα με το τοπικό ή γενικό «Κουβέρνο». Απαραίτητη προϋπόθεση το «λαδάκι» που πρέπει να προμηθεύεται, αν και ενίοτε αυτό πηγαίνει στο δοχείο συγκέντρωσης που ο ίδιος με πολύ φροντίδα διατηρεί.
«Διογένης ο Κρατών και τον Φανόν»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.